Περίεργη μέρα η σημερινή,απροσδιόριστη.Το τζάκι αναμμένο,η μυρωδιά καμένου ξύλου από πεύκο πλανιέται στον αέρα.Κάτι τέτοια απογεύματα σε θυμάμαι να πίνεις  τον καφέ σου και να με μαλώνεις για όσα θα έπρεπε να κάνω και δεν έκανα.Τώρα η θέση σου είναι αδειανή.Με στοιχειώνει η μορφή σου,πρωτοστατεί σε κάθε ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.Πάντα σοβαρή και μετρημένη,δεν εκδηλωνόσουν εύκολα,μα η καρδιά σου ήταν γεμάτη αγάπη,αγνότητα,και θαλπωρή για τον καθένα.Θυμάμαι τα δειλινά με τις αιώνιες προσευχές σου.Δεν υπήρχε νύχτα που να μην προσευχόσουν.Ξέρω ότι σε κορόιδευα  γι' αυτή σου την εμμονή,αλλά βαθιά μέσα μου με γαλήνευε η ρουτίνα της καθημερινότητάς σου.Γιατί ήξερα ότι όλα ήταν όπως θα έπρεπε.Κοιτάζω το λεύκωμα με τις φωτογραφίες.Δείχνεις τόσο χαρούμενη.Τα μάτια σου λάμπουν στις αποχρώσεις του μελιού μέσα από κάθε απεικόνισή σου.Και η αλήθεια είναι πως υπήρξες χαρούμενη.Έτσι θα ήθελα να σε θυμάμαι.Με πονάει τόσο πολύ η απουσία σου,και ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι δεν ξέρω που βρίσκεσαι.Θα θυσίαζα τα πάντα για να μπορούσες να μου πεις έστω μια κουβέντα,ότι είσαι καλά ότι δεν πονάς πια,ότι είσαι κάπου και μας περιμένεις να βρεθούμε εκεί με τη σειρά μας.Μόνο η ζωγραφική με βοηθάει να ξεχνιέμαι,μερικές γραμμές σ' ένα χαρτί,ικανές να αντικατοπτρίσουν ακόμα και το πιο ισχυρό συναίσθημα.Φοράω το δαχτυλίδι σου,για πολλούς είναι ένα κομμάτι ασήμι,για μένα είναι κομμάτι από σένα.Όταν σε είδα ξαπλωμένη στο νοσοκομειακό κρεβάτι ,ανήμπορη ακόμα και να αναπνεύσεις μόνη σου ένιωσα να σπάω σε χίλια κομμάτια.Στάθηκα μαρμαρωμένη και σε κοιτούσα δίχως να καταφέρω να αρθρώσω λέξη,μόνο με τα δάκρυα να αυλακώνουν τα μάγουλά μου σιωπηλά.Παραμέρισα το σεντόνι και κάθισα δίπλα σου,σου μιλούσα,σου έλεγα πως θα γίνεις καλά.Το χέρι σου,κινούταν αντανακλαστικά πέρα δώθε.Ξαφνικά η παλάμη σου ακούμπησε τα μαλλιά μου.Ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα,που όμως είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τις τελευταίες σου στιγμές.Σε φίλησα στο μάγουλο πολλές φορές,σου είπα ότι θα σ' αγαπάω για πάντα.Ώρες ώρες προσποιούμαι ότι όλα αυτά είναι όνειρο,ότι όλα είναι όπως ήταν πριν ένα μήνα,αλλά δυστυχώς ξέρω ότι η αλήθεια αντικρούει το όνειρο.Η ζωή είναι αναπάντεχη και έχει ποικίλες μορφές.Η σκληρότητά της με συγκλόνισε μετά το χαμό σου.Και παρόλο που θα έπρεπε να είμαι πιο δυνατή,αισθάνομαι ακόμη πιο αδύνατη και εύθραυστη από ποτέ.Στις αποχρώσεις της ζωής μου πλέον κατέχει κυρίαρχη θέση το γκρίζο χρώμα.Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι τόσο μοναχικά για όλους μας,θα μας λείψει το κέφι σου,τα κουλούρια που έπλαθες,που σαν μικρό παιδάκι περίμενες να αλλάξει ο χρόνος.Πού μας άφησες μόνους μας??Τόσο αναπάντεχα,τόσο νωρίς.Βράδιασε τώρα,ελπίζω να 'σαι αστέρι εκεί ψηλά και να μας προσέχεις όπως σε προσέχαμε εμείς.
Καληνύχτα..